Imparare lo stile italiano

Mijn nieuwe motto ‘say yes to new adventures’ heeft tot mijn verbazing alweer wat opgeleverd. In het kader van ‘wij Dutchies moeten elkaar helpen’ (wijze woorden van een wijze Nederlandse vriendin) kreeg ik 48 uur na aankomst een sollicitatiegesprek in mijn schoot geworpen. In een klein warenhuis zoeken / zochten ze mensen voor op de koffer afdeling. Of ik binnen twee dagen op gesprek wilde komen, met een Italiaanse CV op zak waar gelieve wel wat ervaringsplekken op genoteerd zouden staan. Lastig dacht ik want naast een bijbaantje van toen ik 15 jaar was ben ik altijd ‘de koper’ geweest en niet ‘de verkoper’. Maar zo lastig denken ze in Italië niet en als het niet te ver tegen mijn principes in zou druisen werd me aangeraden om twee ervaringsplekken erop te zetten. Waar of niet, dat maakt niet zoveel uit. Met behulp van mijn huisgenoot heb ik mijn ‘werkervaring’ wat mooier op papier kunnen zetten. Te samen met de notitie dat ze mijn gegevens niet zomaar kunnen gebruiken en de vermelding dat ik deze vacature gevonden had op internet was ik klaar om op pad te gaan. Voor degene die mij een beetje kennen hebben de twee dagen voorafgaand aan ‘het gesprek’ vol gestaan met twijfel maar ik wilde vanaf de start van het nieuwe jaar meer uitdagingen en tadaaaa daar was er één.
Maar Italië zou Italië niet zijn als zij ook niet hier hun eigen stijl hanteren….. nadat ik buiten de winkel door de vriendin van mijn vriendin ben opgevangen en kort ben voorgelicht over de Samsonite koffers, het minimale salaris en de werkdagen was ik volgens haar klaar voor een ontmoeting met de baas. Dat ik de taal bijna niet spreek hoefde volgens haar ook geen probleem te zijn. Binnen in de winkel kwam ik tot de ontdekking dat de baas er niet van op de hoogte was dat ik zou komen en in mijn beste gebrekkige Italiaans heb ik mijzelf kunnen voorstellen en mijn CV kunnen overhandigen. De bazin had echter alleen tijd voor een ‘vleeskeuring’ waarbij haar blik van boven naar onder en weer terug ging, zij mijn zo zorgvuldig opgestelde CV opvouwde en veilig opborg tussen haar blouse en BH bandje en in het Italiaanse ratelde dat ze er naar zou kijken en indien ze interesse had dat ze me mogelijk binnen een week zou bellen. Tien bange minuten later stond ik weer buiten, was ik nog even snel ingelicht over een aantal onaardige en ongezellige mogelijke nieuwe collega’s maar had ik het wel gedaan!!

Of ze nog belt of niet, ik heb kennisgemaakt met de sollicitatie wijze van Italië en ook daarin liggen nog heel veel uitdagingen maar vast en zeker ook kansen! En tot die tijd…….